Ik werk, sinds de scholen dicht zijn, thuis. Samen met onze driejarige dochter. Dat is soms heel lastig met het concentratievermogen van een beukennootje maar ook vaak heel waardevol. Zo kruipt onze peuter graag even op schoot tijdens het videobellen met mijn leerlingen. Mijn leerlingen hebben aangegeven dat ze dat erg leuk vinden omdat ze ook nieuwsgierig zijn hoe het bij mij thuis gaat. Ik geniet stiekem van deze momentjes, werken en privé samen. Die momentjes zijn heerlijk.
De laatste weken stonden de rekenlessen via videobellen dan ook in het teken van Duplobreuken, Frozen poppetjes die stiften gingen verdelen of ander speelgoed van onze dochter wat me kon helpen.
Onze dochter reageert vaak rustig op het beeldbellen; ze zwaait even naar de leerling op het scherm en zijn of haar ouders en gaat vervolgens heerlijk weer spelen.
Afgelopen donderdag was alleen zo’n dag die iedereen vast wel eens heeft.
‘Mama, ik wil tv kijken’, ze zit in de Frozen fase dus ik kan de film inmiddels compleet in Nederlands en Engels meepraten en zingen. ‘Ik wil film kijken’, dat heb ik de hele donderdag heel vaak gehoord. Ik hield vol met een simpele nee. Meestal is tijdens het koken hier in huis het filmmomentje. Dochterlief kruipt lekker op de bank en mama kan heerlijk rustig koken.
Deze middag moest ik nog 1 leerling en zijn ouders bellen.
Dochterlief wilde niet spelen en kroop meteen op schoot en nam het gesprek meerdere keren over. Ik besloot, tegen mijn zin in, haar mijn telefoon te geven met Frozen. Zo kon zij rustig kijken en ik mijn gesprek netjes afronden.
Tijdens het gesprek hoorde ik onze babyshark een aantal keren zeggen; ‘Mama, wil je even stiller zijn?’.
Ik reageerde hier niet echt op, blij dat ik met het gesprek met mijn leerling verder kon.
Tot een bepaald punt. Ze zat bij mij op schoot en ineens kreeg ik een handje voor mijn mond;
‘Mama en nu even stil!!! Ik kan de film niet horen!’
Geschrokken keek ik naar mijn meisje en vervolgens naar het beeldscherm. Ik kon mijn lachen gewoon niet inhouden en ook mijn leerling en zijn ouders kwamen niet meer bij.
De volgende dag had ik weer les op school. De desbetreffende leerling kwam naar me toe.
‘Juhuf, mag ik alsjeblieft vertellen wat jouw dochter gisteren deed voor de webcam?’
‘Pfff... ja hoor lieverd.’
In geuren en kleuren werd het verhaal natuurlijk verteld in de klas. Mijn leerlingen lagen helemaal in een deuk.
‘Heeft ze dat van jou, juf?’
Tja....