Woensdagmiddag is het zover!
De spatmaskers zijn binnen. Yes!
Alhoewel. Als ik het ding bekijk krijg ik al buikpijn. Moet ik hiermee voor de klas? Ik lijk wel een ruimtevrouwtje met het ding op. Zo nemen de kinderen me toch niet serieus?
Ik ken onze groep, het maakt ze waarschijnlijk helemaal niets uit wat ik op mijn hoofd zet… Toch maak ik me al druk hoe ik mijn haar morgen moet doen. Los, vast, vlecht.. Dat stomme elastiek zit vast in de weg.
Mijn lokaal is verder leeg, geen kinderen of collega’s. Dus ik zet het ding nieuwsgierig op mijn hoofd. Ik zie niets. Een blauwe waas. Dit kunnen ze toch niet menen?! Zo zie ik toch niet welk kind er voor me staat! Uit frustratie maak ik een selfie en stuur die naar mijn familie en vrienden via WhatsApp. Dit kan toch echt niet?!
Ik smijt het ding op mijn bureau en ga verder met voorbereiden. Vlak voordat ik naar huis ga zie ik HET DING liggen. Tja, daar moet ik morgen natuurlijk wel iets mee.
Ik bekijk het nog eens en zie dan een soort luchtbelletjes aan de achterkant van mijn masker. Ja hoor! Een beschermfolie! Bah. Nu kan ik natuurlijk via WhatsApp weer uitleggen dat ik dat niet door had. Lekker hoor. Pff. Gelukkig heb ik het ontdekt voor ik voor de klas sta, dat moest er ook nog bijkomen.
’s Avonds belt m’n paps. Hij komt niet meer bij. ‘Daar moet je volgende blog over gaan!’
Nou dat dacht ik dus niet. Niemand heeft het gezien! Natuurlijk mijn halve WhatsApp lijst wel, maar daar hebben we het niet over.
Donderdagochtend sta ik voor de klas. Met mijn mondkapje en spatmasker op. Ik zucht. Ik zie nog steeds geen kind. Het zicht is beter dan gisteren maar er zit echt een soort vreemde gloed over mijn masker. Heel irritant.
‘Jongens en meiden’, begin ik met een zucht. ‘Dit is vanaf nu mijn outfit. Ik zie er niet zo knap uit als anders, maar het is even niet anders’. Er wordt wat gegiecheld en gezucht.
Ik besluit hen toch het verhaal van de beschermlaag te vertellen. Ze liggen helemaal dubbel. Of ik dat niet doorhad? Nee, duh! Blijkbaar niet.
‘Juhuf?’, Amy kijkt me voorzichtig aan. ‘Volgens mij zit er nog een laag over…’ vervolgt ze.
Ik zucht en draai met mijn ogen. Niet dat de kinderen dat konden zien met die waas. Ik zet mijn masker af en inspecteer de voorkant.
Oeps. Ik zie inderdaad dat de voorkant compleet nog in de folie zit. Super netjes, bijna niet te zien. Maar het zit er wel. Ik peuter voorzichtig aan het masker en haal de laag eraf. Groep 6 komt inmiddels niet meer bij natuurlijk!
Ik smijt de laag folie weg. Ik moet er zelf ook wel om lachen, dit kan ook echt maar één iemand overkomen. That’s me.
Ik zet het masker op en zie mijn klas meteen helemaal helder! ‘Jaaaaa! Nu kan ik jullie knappe koppies weer zien!’ Gier ik door het masker. Mijn eigen oren piepen ervan want het geluid komt natuurlijk keihard weer terug door dat onding. Als klapper op de vuurpijl beslaat mijn bril zo erg dat ik de volgende 5 minuten weer niets zie.
Wat een dag.
’s Avond app ik met mijn beste vriendin over de tweede laag folie. ‘Ik moet heel eerlijk zeggen; dit vind ik ook echt iets voor jou!' krijg ik van haar te horen.
En bedankt.
Meteen daarna bel ik m’n paps.
‘Ja, er zat nog een laag folie over… Ja pap, ik schrijf er wel een blog over.’