En, ja. Dat is vrijwillig, niemand heeft me gedwongen.
‘Wat zijn je wensen voor volgend jaar?’
Die vraag heeft de directeur het afgelopen jaar meerdere keren aan mij gesteld.
Heel eerlijk, ik heb toen twee namen van collega’s doorgegeven. Als ik maar op dezelfde locatie als hen zou werken. Mijn maatjes. Die het afgelopen jaar meer voor mij betekend hebben dan ze zelf wellicht weten. Het afgelopen jaar met ‘mijn’ groep 7B. Ik heb van elk moment genoten, al was het ook best een pittig jaar. Mijn collega’s hebben me er zeker door gesleept. Bij hen wil ik blijven.
Toen kwam ineens het telefoontje: ‘Wil je misschien naar de kleuters?’
Ik weet nog waar ik stond en dat ik niet meer bijkwam van het lachen. Van groep 7 naar kleuters. Ik kon geen normaal woord uitbrengen, dus heb ik aangegeven dat ik er wel even een nachtje over wilde slapen.
En toen kwam Juhuf Twijfelkont die er bijna een week over moest slapen.
Ja zeggen, zou betekenen dat ik naar een andere locatie zou gaan. Eerlijk is eerlijk, daar heb ik nog nooit gewerkt. Nieuw is spannend en dat wil ik liever niet.
Alhoewel, elke vier á vijf jaar krijg ik het op mijn heupen en wil ik iets anders. Wisselen van klas, wisselen van school of zelfs wisselen van provincie. Hetzelfde gevoel heb ik inmiddels ook al ruim een jaar. Iets anders.
Dus mijn man was helemaal positief over het kleuterverhaal.
‘Je wilde toch iets anders? Dat kan nu. Ik zou het doen’, gaf hij vol overtuiging aan.
Lekker dan, dat zou hij helemaal niet doen. Hij werkt in een asfaltinstallatie als hoofd technische dienst. Die man zou gillend gek worden van 30 kleuters. Lekker makkelijk praten.
Toch laat ik me ‘overhalen’.
Iets anders. Andere doelgroep, andere locatie, andere collega’s. Wie weet komt er dan weer wat rust in mijn ADHD-hoofd.
Besluit genomen. Dus op vrijdag wil ik naar de directeur lopen. Wil… Ik bedenk me weer 100 keer maar uiteindelijk loop ik zijn kantoor binnen en zeg dat ik het wel wil proberen. Proberen. PROBEREN! Dat moet echt duidelijk zijn. Gelukkig snapt de beste man mij. Proberen, tussendoor goed aangeven hoe het gaat voor ik gillend gek wordt.
Het besluit is dan ook echt genomen. Snel staat mijn naam op de voorlopige formatie bij één van de kleutergroepen.
Ik geniet nog heerlijk met mijn groep 7 van alle laatste schoolweek activiteiten. Bij elke activiteit denk ik; dit heb ik volgend jaar niet weer. #dramalama
Dus kom ik huilend terug van kamp. Wat ga ik dat missen.
Ren ik als een gek over het AQUAPARK want ook dat kan volgend jaar niet. Dat ik tijdens het stunten en zwemmen een scheur in mijn meniscus oploop neem ik voor lief. Ik geniet te veel van deze pubers.
Onze act voor het pleinfeest oefenen we tot we nat van zweet zijn, om vervolgens tijdens de act met z’n allen te stunten op het podium. Maar wat hebben we een lol. De tranen bungelen over mijn wangen van het lachen.
En dan die laatste schooldagen. Huilen, wat ga ik deze kinderen missen. En daardoor blijf ik toch ook twijfelen.
Als mijn groep de formatie voor volgend jaar ziet, zijn ze boos.
‘Wat is dit nou? Waar staat jouw naam juhuf?’ Fleur zit het als eerste.
‘Ze staat bij de KLEUTERS?!?!’ Freek kijkt me verontwaardigd en boos aan.
‘Hoe dan? Dan zit je op de andere locatie? Dan kunnen we niet meer met je praten?! NOOIT MEER!’ Anouk kijkt teleurgesteld.
‘Je gaat toch wel mee op kamp in groep 8. Dat moet hoor!’ Sanne kijkt fel.
Dan… Gaat Freek staan.
‘Ik spreek namens de hele klas. Je maakt echt een vergissing juhuf. Dit is niets voor jou. Je kunt niet naar de kleuters, dan wordt je gek. Je bent een bovenbouw juf,’ Freek kijkt me echt kwaad aan.
Ik krijg een brok in mijn keel.
Emma bekijkt het allemaal van een afstandje.
‘Dit is vast een plan van juhuf. Ze gaat een jaartje kleuters doen en daarna gaat ze naar het voortgezet onderwijs. Want dan word je daar onze mentor hè?!’ ze geeft me een knipoog en ik kom niet meer bij.
‘Dat lijkt me nog niet eens zo’n raar idee,’ biecht ik eerlijk op.
Tijdens de zomervakantie blijven de twijfels af en toe komen en gaan.
De afgelopen week waren we druk bezig met de voorbereidingen voor de kleuters. Er komen ontzettend veel nieuwe dingen op me af. Digikeuzebord, PomPom, Flip de Beer, liedjes om op te ruimen, liedjes om de dag mee te beginnen en weet ik wat meer. Gelukkig sleept mijn nieuwe duo me door de week heen. Door haar blijf ik nu al rustig en krijg ik vertrouwen in het nieuwe jaar. Heerlijk! Als dan mijn maatjes van de 'andere locatie' me ook nog beloven dat we elkaar vaak op zoeken na schooltijd kan mijn week niet meer stuk.
Vanmiddag stond ik mijn dochter, ook een kleuter, op Disney liedjes te dansen en zingen in de tuin. Mijn man kwam na afloop naar me toe; ‘Ik weet dat je soms je twijfels nog hebt over de kleuters. Maar je danst en zingt hier de hele dag, elke dag weer. Dat mag je nu ook op je werk doen. En dan zijn er nu geen pubers die je raar aan kijken… Het komt wel goed.’