“Wil je borstvoeding geven?”
Mens.. Ik ben nog niet op de helft van m’n zwangerschap, zit vol hormonen. Hoe weet ik nu wat ik wil?
Sinds het begin van mijn zwangerschap was dit steevast een vraag die gesteld werd. Het enige wat ik kon bedenken wat: “Bemoei je met je eigen tepels!”
Hallo hormonen!
Natuurlijk “wilde” ik borstvoeding geven, maar of dit zou lukken? Ik had mijn twijfels hierover. Vreemde verhalen over ontstekingen en niet op gang komende melk resulteerden in een hoogzwangere vrouw die dagelijks in haar borsten stond te knijpen voor de spiegel om te kijken of er al melk uit kwam. Wat nog niet gebeurde. Natuurlijk hielp het ook niet mee dat mijn oh-zo-lieve maar nu vooral zeer-nieuwsgierige echtgenoot ook graag wilde weten of het al op gang kwam. Wederom dacht ik zo nu en dan; “Lieverd, bemoei je met je eigen tepels.”
Na een vreselijke voorlichtingsavond, als hoogzwangere op een houten stoeltje, over borstvoeding, zag ik het helemaal niet meer zitten. Nogmaals; Hallo hormonen.
Gelukkig was manlief mee en heeft hij echt goed opgelet. Ik weet namelijk nu nog precies wat alle andere zwangere dames aan hadden, hoe hun kapsels zaten, en hoe ongelofelijk pijn mijn rug deed maar over de voorlichting kon ik niets meer na vertellen. Achteraf geen probleem aangezien de kraamhulp, verloskundige en later de lactatiekundige me goed hebben bijgepraat.
Dochterlief werd geboren na iets te lange thuisbevalling en na een half uur lag ze aan mijn borst.
MAN! Wat een pijn! Alsof er iemand met naaldjes in mijn tepel prikte! Is dit serieus?!
Drinkt ze?? Drinkt ze?
Dat is het spannendste in het begin, je kunt helaas niet door je steeds dikker wordende borsten heen gluren op te controleren hoeveel je new born nou echt binnenkrijgt.
Dochterlief was bij de bevallig 4070 gram. Prachtig gewicht. De dag erna 3950.
“Ze drinkt dus niet goed, geef jij wel melk?” was de logische conclusie van mijn man.
De verloskundige en kraamverzorgende gaven aan dat we ons geen zorgen hoefden te maken. Dochterlief huilde ’s avonds wel wat en het drinken was na 2 dagen nog steeds zeer gevoelig (lees; echt pijnlijk!) maar deze lieve behulpzame vrouwen maakten zich geen zorgen.
Wel kregen we op dag 2 informatie over klieven. Er werd meteen een afspraak gemaakt voor maandagavond 22.00 uur in de praktijk. (Hoe ga ik dit volhouden zo laat en dan ook nog in de auto met een onderkant met hechtingen?! Dat wordt vast mijn volgende blog) Ook moest ik starten met een tepelhoedje en kolven na elke voeding tot maandagavond.
Braaf werd ik aan een dubbele kolf gezet… 8 minuten afzien. De minuten kropen voorbij. Ik zat op mijn bed naast de wekker en heb elke seconde gezien. Toen de kraamverzorgende even wegliep heb ik de kolf wat zachter gezet; wat een pijn! Maar…. Er kwam echt melk uit mijn borsten! 50 ml uit de ene en 65 ml uit de andere. Niet veel vond ik na 8 (stiekem 7) minuten maar genoeg voor nu.
En wat was mijn man trots toen ik met dat beetje melk beneden kwam.
Ik vond het allemaal maar zo zo. De dag erna bestond uit voeden en kolven en tussendoor shirts verwisselen wat mijn melk stroomde over. ’s Nachts meerdere keren een nieuwe pyjama aan.
Dit kan ook niet de bedoeling zijn dacht ik.
Gelukkig gaf de verloskundige mij gelijk op zondagmiddag; “Je wilt geen melkkoe worden of wel?”
Meteen gestopt! Wat een opluchting, voeden met tepelhoedje ging redelijk. Ik voelde geen pijn meer. Dochterlief was inmiddels al een klein beetje gegroeid.
Maandagavond met extra kussens in de auto, ik heb nog getwijfeld om te gaan aangezien onze dochter op maandagochtend 200gram zwaarder was dan zondag. Iets met hormonen en een toch al wispelturig karakter.
Dochterlief heeft flink gebruld tijdens het klieven daarna moest ik haar aanleggen zonder tepelhoedje; geen succes. Dochter in de stress, ik natuurlijk in de stress.. Met tepelhoedje dan? Ja, no way! Dat wilde ik niet.
Toch maar proberen dan, maar aangezien dochterlief een keel opzette waar je U tegen zegt en ik en mijn borsten al redelijk als melkkoe geprogrammeerd waren bleef dat stomme tepelhoedje niet zitten door de stroom witte melk over mijn borsten.
Gelukkig hadden we een flesje gekolfde melk mee en dronk dochterlief heerlijk bij papa. Terwijl mama hopeloos haar BH droog probeerde te houden.
’s Avonds op bed dronk de kleine schat heerlijk zonder plastic tepelhoedje. Wat een geluk! Zo blij, dat de tranen over mijn gezicht bungelden. Manlief was bang dat het kwam van de pijn, maar op dat moment voelde alles perfect.
De dag erna was het voeden helaas niet uit te houden zonder tepelhoedje. Helaas toch weer dat stomme ding erbij gepakt.
Aan het einde van de kraamweek gevloerd door een blaasontsteking en de week daarna een beginnende borstontsteking. Wat een pijn. Vanuit het niets.
Advies van het consultatiebureau “Zoek meteen een lactatiekundige en neem contact op”.
’s Avonds hing ik al met haar aan de telefoon.
Na een ibuprofen zakte de koorts en pijn. Lekker warm douchen met de masseerstraal op je borsten was haar advies. (Iets wat ik tijdens ons borstvoedingsavontuur echt nog vaak heb toegepast)
De week erop stond de lactatiekundige voor de deur.
De tepelhoedjes gaan weg hoor. Jij bent een geweldige mama en kunt dit zonder.
Ze is anderhalf uur bij ons geweest. De schat, onze kleine smurf heeft heerlijk gedronken bij mij en dat zonder tepelhoedje.
Dochterlief was inmiddels 3 weken. Iedereen die zegt dat borstvoeding geen pijn mag doen.
Think again!
De eerste dagen en misschien zelfs weken is het normaal dat ze pijn doen. Elke borstvoedende mama geeft dat aan na even doorvragen. En natuurlijk doet het pijn! Je moet eelt kweken op je tepels, je moet de juiste houding vinden, je kindje moet op de juiste manier aanhappen.
Natuurlijk doet dat allemaal in het begin pijn en dat is ook oké.
Conclusie:
Oefening baart kunst, je krijgt vanzelf stalen tepels!
Aldus een mama die trots 14 maanden borstvoeding heeft geven. Yeah, I did it!