Het zijn heftige weken in onze groep. In de afgelopen twee weken zijn er een opa en een oma plotseling overleden. Dit brengt natuurlijk veel verdriet met zich mee, voor onze groep wellicht nog wat meer dan gemiddeld. Toen zij in groep 3 zaten is de vader van een van onze leerlingen plotseling overleden.
We merken het hele jaar al dat het thema 'dood' een gevoelig onderwerp is in de groep. Sommige leerlingen willen er erg veel over praten en sommige willen er het liefste niets over horen. Toch hadden we deze afgelopen twee weken geen keuze, we willen het namelijk wel gewoon bespreekbaar houden. Dat gaat gelukkig erg goed, we merken dat door de fijne sfeer in de groep, alles bespreekbaar is. Zelfs de kinderen die aan het begin van het schooljaar nog tranen in hun ogen kregen bij het woordje 'dood', luisteren nu rustig en hebben zelfs inbreng in de kringgesprekken.
Op woensdagmiddag word ik gebeld door de moeder van Lara. Het gaat erg slecht met de opa van Lara. Hij ligt in het ziekenhuis en wordt niet meer beter. Lara heeft het hier natuurlijk erg moeilijk mee. Haar moeder vertelt me dat ze komend weekend naar het ziekenhuis gaan en dat Lara dat erg spannend vindt. Ze belt mij zodat ik op de hoogte ben. Ze hopen heel erg dat het bezoek door kan gaan, zo ziek is de opa van Lara.
Donderdag merk ik niet zoveel aan Lara. Ze doet net als anders met de lessen mee en heeft die dag veel plezier. In de middagpauze komt ze ineens bij me staan. Ze kletst wat over haar vriendinnetjes. En dan verschijnen er ineens tranen in haar ogen; 'Juhuf? Gaat opa dit weekend dood?' Ik voel mezelf door de grond zakken.
Ik kijk haar verbaasd aan. 'Ik weet niet of dat dit weekend gaat gebeuren. Ben je daar bang voor?'
'Ja joh! Wat als het gebeurd als ik erbij ben? Dat vindt ik zo eng! Oh, ik heb zo'n zin om naar opa te gaan en hem te zien, maar ik ben ook heel bang dat hij dood gaat precies als ik er ben,' ze kijkt me verdrietig aan.'
'Waarom vind je dat zo eng dan?' reageer ik op haar.
'Dode mensen zijn gewoon eng, juf. Vind jij dat niet?' ze kijkt me afwachtend aan.
'Nou, niet eng denk ik. Ik vind het alleen niet fijn om te zien,' beantwoord ik maar eerlijk.
'Hmmm. nou ik wel,' ze kijkt dromerig het plein op. Ze blijft dicht bij me staan. 'Ook als de mensen van het ziekenhuis bij hem zijn, dat vind ik ook zo akelig. Dat wil ik helemaal niet zien en horen.'
'Kun je dat niet zelf oplossen?' vraag ik haar.
'Misschien moet ik dan even weglopen? ze kijkt me vragend aan en ik knik. 'Dat zou heel goed kunnen, waar zou je dan heen kunnen lopen?' vraag ik haar.
'Ik ga dan wel even naar de wc, ook al moet ik niet,' en ze schiet in de lach. Toch komen de tranen weer als ze is uitgelachen.
'Stel je nou eens voor dat het zou gebeuren. Dat opa echt doodgaat op het moment dat jij bij hem bent zaterdag? Wat is daar dan het ergste aan dat jij bij hem bent?' vraag ik haar.
'Eigenlijk niets hè juf... Dan vond opa het blijkbaar fijn dat ik bij hem was,' ze kijkt me vrolijk aan.
'Nou ja. Misschien gaat hij ook wel niet dit weekend dood. Misschien volgende week. Of over een maand of pas over een half jaar,' ze moet lachen om zichzelf en ik lach met haar mee. Heerlijk zo'n nuchtere reactie.
'Hoe voel je je nu?' vraag ik haar na de lachbui.
'Nou eigenlijk wel goed. Ik hoop dat het doorgaat dit weekend. Ik ga vanmiddag wel even iets knutselen voor opa.' ze kijkt me aan met een tevreden blik.
'Wat ben je ook een topper hè! Je mag echt trots zijn op jezelf, Lara,' geef ik haar mee.
Er verschijnt een ondeugende blik in haar ogen. 'Dat ben ik ook wel een beetje hoor juf. Knuffel?'
Ik word stevig geknuffeld en daarna rent ze het veld op naar haar vriendinnen.