SharkMom 
 

Het leed dat je collega heet....

Je collega’s... Tja, daar moet je het eigenlijk altijd maar mee doen.

Je kunt ze zelden uitkiezen. Meestal heb je wel een aantal die op je lijken, of juist niet. Of van die collega’s waar je echt ontzettend goed mee kunt opschieten dat je zelfs samen op vakantie gaat. Of juist collega’s waar je voor Corona ook al met een boog omheen liep.


Donderdag na schooltijd zitten mijn collega’s Nienke, Rob en ik samen. Rob is mijn duo en Nienke geeft les aan de andere groep 6. Nienke en ik hebben een paar jaar geleden ook al samengewerkt op een andere school. 

Samen zijn we nu met z’n drieën een leuk stel, vind ik. Compleet, maar dan ook echt compleet verschillend. Samen zijn we wel een topteam.


Nienke is zo’n harde werker. Ze heeft alles af voordat ik maar ergens aan kan beginnen. Ze heeft meteen alles geregeld en ingepland. Zonder haar zou ik echt 100 dingen vergeten.

Rob houdt overzicht, plant alles voor ons in en heeft heel veel kennis. En hij werkt ook zo snel, toetsen afnemen, nakijken. Hoppa, ik heb er een dag tegenop gezien en mijn duo heeft het al gedaan en ingevoerd. 

En ik.... Ik ben de chaoot in ons midden. Het warhoofd. Ik heb ook echt wel mijn kwaliteiten, maar bovenstaande horen daar duidelijk niet bij.


We hebben dus samen overleg en ineens komt mijn blog ter sprake. Die hebben ze dus ontdekt... Grutjes en nu dan?

‘Ga je ook over ons schijven?’

‘Nee, toch?’

‘Niet met onze namen hoor. Bedenk andere voor ons? Of je verandert ons van geslacht’

‘Nienke is wel een leuke naam voor jou.’

‘En jij dan? Rob?’


Samen kletsen we er een poosje over, als echte meesters en juffen. Want dat kunnen we nou eenmaal goed. 

Vervolgens komt toch het rekenonderwijs weer op tafel. We beginnen met ideeën voor de komende week. Ik bedenk weer wat leuks voor begrijpend lezen, want op de een of andere manier zat er een koppeling in mijn hoofd met deze twee vakken.

We gaan door met begrijpend lezen. 

Poep, we zouden rekenen doen. Weer terug naar rekenen.

Ineens schiet Nienke iets te binnen over de gymles, ze vertelt het snel. En Rob en ik hebben natuurlijk ook een verhaal wat er bij past.

Kak, weer terug naar rekenen. Jongens, ik dacht dat ik de enige was met concentratieproblemen?

Rekenen, rekenen, rekenen. Ik probeer in mijn hoofd te focussen. 

‘Kijk eens wat ik voor je heb. Chocolaatjes,’ Rob heeft mijn smeekbedes van die middag onthouden en ik prop direct een chocolaatje in mijn mond.

Nienke wil het verhaal van de chocola weten, en meteen begin ik met mijn mond vol te vertellen.

Rekenen! Kom op! Rekenen!

‘Kijk deze foto van mijn dochter eens!’ Rob laat me een prachtige foto zien.

Hoppa, mijn telefoon komt op tafel en ik zoek snel het filmpje wat me te binnen schiet. 


Het is inmiddels 17.00 uur. Zonder pauze van 8.00 tot 17.00 werken, dan is de concentratie ook op. Concentratie problemen of niet.

Als ik naar huis rijd ben ik een beetje gefrustreerd. Ik heb een super gezellige middag gehad met Rob en Nienke maar echt heel veel gedaan? Nee, dat gevoel heb ik niet.


De volgende dag ben ik alleen, werk ik even hard door en regel ook wat dingen voor Nienke en Rob. Het lukt me niet helemaal, maar ik ben tevreden. De rest komt volgende week wel.

“Pling” een appje,

“Alles voor spelling ligt klaar, ook voor jou groep, groetjes Nienke.”

“Pling”

“Ik heb rekenen ingevoerd en geanalyseerd hoor, scheelt jou weer donderdag, Rob”


Sommige collega’s...... daar kun je toch zo blij mee zijn.


Dit verhaal is geheel vrijwillig, zonder dwang van Rob en Nienke geschreven. Gepubliceerd zonder toestemming aangezien de personages fictief zijn.