Halverwege het jaar begint het vaak bij leerkrachten wat te kriebelen. ‘Welke groep krijg ik volgend jaar’
‘Hoeveel uren kan ik blijven werken?’
‘Mag ik überhaupt op deze school blijven werken?’
Allemaal vragen die mijn collega’s vast herkennen.
Ik werk nu drie jaar op deze school en drie jaar heb ik groep 6 samen met dezelfde duo.
En de afgelopen jaren waren mijn formatiewensen ook steeds hetzelfde; zelfde groep en zelfde duo.
Dit jaar begon het in december al te knagen door een opmerking van Anton uit mijn groep.
‘Juf, ik zie nu al op tegen groep 7. Dan ga ik je missen hoor!’
‘Och lieverd! Dat duurt nog heel lang, maar ik snap je wel. Ik ga, denk ik, aan het einde van het jaar wel een traantje weg vegen.’
Anton kijkt me lachend aan; ‘Juf, we gaan tranen met tuiten huilen met z’n allen hoor! Of je gaat gezellig met ons mee naar groep 7….’
En zo kwam voorzichtig HET idee.
Wij willen met groep 6 mee. Naar groep 7!
Toen we ook nog een aantal berichtjes ontvingen van ouders die ons hierop aanstuurden, werden mijn duo en ik er steeds overtuigender van. Wij willen echt graag mee.
Dus toen kwam HET plan. Hoe konden we subtiel ons formatieplan realiteit laten worden.
Subtiel en deze Juhuf....
Hoe kan ik aandacht voor mijn missie krijgen?
Ik besloot een mail met mijn wensen aan onze directeur te sturen. Ik wilde alleen wel dat hij zou begrijpen dat ik dit heel serieus bedoelde.
Dus begon ik het onderwerp van mijn mail met; Mobiliteit.
----
Ik merk dat het tijd is voor een nieuwe uitdaging voor mij dus wil ik graag mobiliteit aanvragen.
Ik zou echt super graag naar groep 7B willen!!!
----
Aan het einde van de mail plaatste ik nog een “gifje”. Ik vond in de lijst een zeventje die bewoog, dat leek me wel toepasselijk.
Ik vond het zelf een geslaagde grap, tot de directeur mij opbelde. Hij was echt geschrokken omdat hij dacht dat ik mobiliteit naar een andere school wilde aanvragen.
Nou, indruk had ik dus zeker gemaakt met die mail.
Er volgden daarna veel gesprekjes over mijn wensen. De directeur luisterde, elke keer weer aandachtig, naar mijn/ons plan. Maar gaf ons beide nog geen enkele bevestiging of weigering.
Eind maart kregen wij DE mail van onze directeur.
Onderwerp; formatiewensen.
Zonder erover na te denken drukte ik op “beantwoorden”.
Ik zou nogmaals, voor inmiddels de 10e keer, aangeven dat ik heel graag naar groep 7 wil.
In deze bewuste mail stond sowieso 31 keer het getal zeven verstopt.
Om goed af te sluiten besloot ik nog een “gifje” van een zeven toe te voegen. Ik zocht snel in de lijst met “gifjes” en vond meteen eentje van Monica uit Friends. Ze stak 7 vingers omhoog terwijl ze haar ogen dichtkneep. Perfect! Ik klikte het bewuste “gifje” aan en drukte op verzenden.
Vol trots liet ik mijn mail aan mijn man en beste vriendin lezen. Mijn beste vriendin was trots op me; ‘Goed zo! Duidelijk je doel aangeven!’
Mijn man was voorzichtiger: ‘Het kan ook irritant worden hè, jij met al die zevens.’
‘Don’t care!’ brulde ik, ‘Dan heb ik er in elk geval alles aan gedaan! Alles of niets!’
De volgende ochtend moest ik voor schooltijd nog even de directeur spreken, dus ik belde hem op. Mijn stagiaire zou lesgeven dus ik stond buiten op het plein terwijl er al wat kinderen langs me naar binnen liepen.
Aan het einde van ons telefoongesprek vroeg de directeur of ik een fan was van Friends....
Ik weet niet goed wat het was, maar ineens voelde ik me door het schoolplein zakken. Misschien was het de manier waarop hij het zei.
‘Nee, geen fan. Ik keek het vroeger wel eens,’ antwoorde ik twijfelend.
‘Hoi Juhuf!’, de meiden uit mijn klas liepen nieuwsgierig langs me terwijl ik stond te bellen.
‘Ken jij de scène van Monica, van het gifje wat je me stuurde?’ hoor ik hem door de telefoon vragen.
Oh nee? Ik voelde de aarde draaien en hield me aan de deur vast. Wat had ik nou weer gestuurd? Hij kent Friends, de naam van Monica? Hij kent de scène? WTF?!
‘Nee, ik ken die scène niet’, gaf ik toe met een brok in mijn keel.
‘Nou, die scène gaat erover dat Monica uitleg geeft aan Chandler. Ze vertelt hem wat de erogene zones zijn van het vrouwelijke lichaam...’
Ergens tijdens zijn verhaal checkte ik uit. Kinderen die langs liepen, een telefoon in m’n hand, Monica die uitleg geeft over het vrouwelijk lichaam en mijn mail naar onze directeur....
Ik liep, zo rood als een tomaat, mijn lokaal in.
‘Juhuf, gaat het wel goed met je? Je bent helemaal rood, straks heb je Corona!’ hoor ik één van de meiden zeggen.
Ik schoot in de lach en kon niet meer ophouden. Dit kan ook echt maar één iemand die ik ken overkomen. #koninginvandegenantemomenten
Ik ben achter mijn bureau in de klas gekropen zodat ik de lessen van mijn stagiaire kon bekijken. Vlak voor de les begon, heb ik snel via YouTube op “Friends Monica Seven” gezocht, bij het zien van de lijst met filmpjes heb ik mijn iPad snel uitgezet. Dit moet ik in de pauze bekijken.
In de pauze appte ik mijn beste vriendin het verhaal. Daarna heb ik het filmpje bekeken. Nou, ja. Ik klikte het aan maar na een halve minuut kon ik het niet meer aanzien. OMG. Wat heb ik nou weer gedaan. Wie stuurt nou zo’n gifje naar haar leidinggevende?
Ik kreeg een appje van mijn beste vriendin terug; ‘Beste scène van Friends die je naar je directeur kunt sturen. I’m so proud!’ En bedankt...
Doordat ik van de zenuwen de hele dag de slappe lach had, wisten binnen een halve dag een heleboel collega’s van mijn gênante actie.
Na schooltijd heb ik met mijn duo gebeld. Die kwam natuurlijk niet meer bij;
‘Hier moet je over bloggen...’
‘Nou, het hele team weet mijn gênantste actie ooit al. Mag ik het verder nog even, soort van, privé houden? Ik blog er wel over als we echt naar groep 7 gaan!’
Belofte maakt schuld…
Wij gaan over naar groep 7!
Voor iedereen die DE bewuste scène nog niet kent;
YouTube; Friends Monica Seven