De eerste schoolweek zit er weer op. Vrijdagavond lekker bijkomen van een heerlijke week, wat een ontzettend leuke klas!
Zaterdagochtend word ik wakker met een vreemd hoestje. Dat zal vast een aandenken van de eerste schoolweek zijn. Helaas word ik zondag wakker met keelpijn en een snotneus. Hè nee, bah. Moet ik me nu serieus meteen laten testen? Als ik ome Rutte mag geloven wel. Mijn man en ik spreken af even te wachten tot maandagochtend.
Natuurlijk word ik maandag wakker met keelpijn en een hoestbui. Als ik me vandaag laat testen, heb ik vast uitslag voor mijn werkdag woensdag. Ik ben positief gemutst en vraag online een test aan. Dinsdag pas. Shit!
Ik breng de directeur van onze school alvast op de hoogte en hij regelt inval voor de woensdag.
Dinsdag ga ik met hangende pootjes naar een teststraat.
Nou serieus... Die verhalen over hoe de Egyptenaren vroeger met een haak hersencellen via de neus verwijderden kwamen ineens bij me op tijdens de test. Wat een vreemd gevoel.
De rest van de dinsdag hang ik wat in huis rond en check ik mijn telefoon non-stop. Woensdagochtend heb ik nog geen bericht dus ik blijf thuis, geen verkoudheidsklachten meer maar tot de uitslag binnen is moet ik dus binnenblijven.
Ik probeer wat werk online te regelen voor school, maar met mijn concentratie is het niet te doen. Elk uur controleer ik mijn telefoon. Geen gemiste oproepen? Geen sms? Geen mail? Dan weer verder met lessen bedenken voor de komende week. Ik vreet mezelf helemaal op. Ik voel me niet meer ziek, had ik me niet moeten laten testen? Dan had ik vandaag gewoon kunnen werken. Nee, de afgelopen dagen was ik verkouden en dan moet je je testen. Regels zijn regels.
Woensdag aan het einde van de dag begin ik uit frustratie maar onze houten trap te verven. Geen doen want na elke trede check ik mijn telefoon.
Om 18.00 nog niets gehoord. Dus wederom wordt er een invaller voor mijn groep geregeld. Ik heb hoop dat ik de uitslag donderdag voor 12 uur krijg (binnen 48 uur) dan kan ik dan naar mijn klas en ‘s middags aansluiten bij het werkoverleg.
Donderdag kruipt voorbij... Rond 14.00 geef ik het op. Ik gooi mijn telefoon aan de kant en ga de tuin in. Aardappels uit de grond trekken, wortels, rode bieten, alle frustratie komt eruit.
Rond 17.00 uur begin ik met koken, trots op onze eigen kweek. Ik check toch weer mijn telefoon. Nog niets. Meerdere mensen om me heen zeggen dat ik gewoon de GGD moet bellen. Alleen geven die overal aan dat je dat juist niet moet doen. Hoe lang moet je braaf luisteren en de regels volgen en wanneer moet je voor jezelf opkomen?
Vrijdagochtend nog steeds niet. Invaller nummer drie staat inmiddels voor mijn groep en heeft mij gebeld waar de handleiding van taal ligt. Tja... ik heb geen idee, ik ben al een week niet op school geweest. Gelukkig vindt ze hem na even zoeken.
Na deze dagen van frustratie weet ik het meer. Ik voel me alleen maar schuldig. Ik voel me niet ziek, ik wil graag werken maar mag niet omdat ik op de uitslag van een test moet wachten. Deze psychische druk weegt me echt zwaar, daar ben ik zieker van dan van de hele verkoudheid.
Ik bestuurt de GGD toch te bellen, al is dat zinloos. Als eerste krijg ik een bandje te horen; ‘Belt u voor de uitslag? Deze ontvangt u binnen enkele dagen in de mail, per sms of telefoon. Wacht rustig af.’
Argh!! Hopeloos dus.
Ik geef me over aan de frustratie, er komt geen werk uit me.
Ik zet Netflix aan en duik in een serie. Rond 10 uur trek ik de pot verf open en ga toch maar verder met de trap verven. Rond 11 uur hoor ik een “pling” vanuit de woonkamer. Met mij kwast in de hand ren ik, terwijl ik de geverfde tredes ontwijk, de trap af. MAIL! Negatief! Ik maak een printscreen en verstuur deze via whatsapp naar familie. Bel snel mijn schoonmoeder of ze wil oppassen.
Ik pak wat spullen in voor onze dochter en mezelf. In de chaos vergeet ik natuurlijk de helft. Vlak voordat ik de deur achter me dicht wil gooien zie ik een verfblik op de keukentafel. Shit. Snel ruim ik de boel op en stappen we in auto.
Mijn dochter zit op de achterbank.
‘Ga je weg mama?’
‘Ja, ik ga werken’
‘Ga ik naar oma? En ga jij dan weg?’
‘Ja, dat klopt lieverd’
‘Oh, ik vind het zo leuk dat je dan weggaat!’
Tja, die kleine draak heeft haar omatijd zo gemist tijdens de hele Coronatijd.
Als ik die kleine heb afgezet schiet me ineens te binnen dat mijn werk nog helemaal niet weet dat ik onderweg ben.
Ik app snel de directeur om 12.00: ‘Ik heb uitslag, negatief!!! Mag ik nu komen?’
Ik krijg terug; “YES!”