Onze groep 6 wil een huisdier. De meeste klassen die ik heb gehad tot nu toe wil dat wel. Alleen zijn de huisdieren die toegestaan zijn binnen een school meestal beperkt.
Een aantal jaren geleden wilde mijn groep 4 op een andere school ook graag een huisdier.
Als verrassing had ik 2 wandelende takken voor ze geregeld. Ik wist nog uit mijn kinderjaren dat die beesten zich ontzettend goed kunnen voortplanten. Via marktplaats kwam ik bij een dorpsgenootje terecht en kocht twee kleine takjes.
Een grote bak mee naar school met bladeren en het feest kon beginnen. Mijn groep 4 was door het dolle heen. Joey (ADHD), zat te stuiteren op zijn stoel toen ik de bak liet zien. Samen met zijn klasgenootjes richtten ze de bak netjes in. Daarna volgde de belangrijkste taak; namen bedenken. Na een goed gesprek werden democratisch de namen Tikkie en Takkie bedacht.
Zorgvuldig werden Tikkie en Takkie in de bak geplaatst door Joey en Eefje. Vertederend keek de rest van de groep toe. ’s Middags voor ze naar huis gingen liep (huppelde) Joey nog even langs de bak. ‘Tot morgen Tikkie en Takkie! Wat leuk dat jullie nu in onze klas zitten’, hij draaide zich om naar mij. ‘Tot morgen juffie!’ Wat een heerlijk kind. Altijd vrolijk en altijd even spontaan.
Als ik aan het einde van de dag langs de bak loop zie ik een van de twee takjes een beetje vreemd liggen. Ik heb het idee dat het niet helemaal goed gaat met het kleine takje en probeer te bedenken hoe ik dit de volgende dag ga oplossen.
De volgende ochtend is het meteen duidelijk dat Tikkie, of Takkie, het niet heeft gered. Hij ligt helemaal in de kreukels behoorlijk plat op de grond. Hoe gaan we dit oplossen? Zal ik hem uit de bak halen en mijn klas de hele dag laten zoeken, nee dat kan echt niet. Laten liggen? Ze zien meteen dat hij dood is. Ach, hoort er ook bij. Het is maar een wandelende tak, dus mijn klas gaat dit vast goed oppakken.
De kinderen komen één voor één binnendruppelen en gaan naar hun plek en kletsen samen even. Joey komt, zoals elke ochtend dansend binnen. ‘Hallo juffie!’
Ik krijg een gigantische omhelzing en terwijl ik zijn armen om mijn nek voel zegt hij; ‘Ik vind je ook zo lief! Hoe gaat het met de takjes?’ Hij rent naar de bak.
‘Daar moeten we even over praten, jongens en meiden’, zeg ik. Verder kom ik niet eens.
'JUHUF!! TIKKIE IS DOOD!’ Er klinkt echt een oorverdovend gehuil door de klas. Joey is helemaal in tranen en blijft maar schreeuwen. ‘TIKKIE IS DOOD!’
‘Hoe weet JIJ nou weer dat het Tikkie is. Misschien is het wel Takkie!’
Romée is altijd even nuchter en komt naast Joey staan. Die begint nog harder te gillen. ‘Kijk dan, dat zie je toch meteen. Het is Tikkie!!’
Romée bekijkt de boel eens en slaat dan een arm om Joey heen. ‘Ja, die is dood. Morsdood. Nu moeten we hem begraven’.
‘NEEEEEEEE!!!!’ Die arme Joey. Hij huilt alles er binnen tien minuten uit. We praten samen met de klas over wat we nu gaan doen en ze vinden allemaal dat we Tikkie moeten begraven. Dus daar sta ik dan, iets voor 9 uur met 27 kinderen naast ons lokaal een gaatje in de grond te graven voor Tikkie. Ik zie de buurman vanuit zijn tuin nieuwgierig kijken.
‘WE BEGRAVEN TIKKIE WANT DIE IS DOOD!’, schreeuwt Joey naar de oude man.
Iets na 9 uur is iedereen weer rustig aan het werk. Zelfs Joey is weer tot rust gekomen.
‘Wat een toestand, hè juf! Dat Tikkie dood is gegaan. Nu moeten we maar erg goed voor Takkie zorgen. Zal ik hem even wat extra blaadjes brengen? In de vakantie mag Takkie wel bij mij logeren hoor. Ik ga er super goed voor zorgen. Oh, en als er straks baby’s komen dan wil ik die wel!’
Zoef! Weer een dikke knuffel te pakken van hem.
‘Daar hebben we het nog wel even over. Ik loop straks wel even met je mee naar je mama om te overleggen’, zeg ik tegen hem.
‘Oh, ja dat is helemaal goed!’
Na schooltijd schiet ik meteen zijn moeder aan, als hij nog in het fietsenhok staat te kletsen.
‘Tikkie, onze wandelende tak, is dood’, voor ik verder wil vertellen zie ik aan zijn moeder al genoeg. Ze schiet meteen in de lach.
‘Och nee toch! En toen? Hoe heb je dat opgelost?’, vraagt ze lachend. Joey komt met zijn fiets in de hand al schreeuwend aanrennen en alle ouders op het schoolplein horen van hem het verhaal van Tikkie en de begrafenis naast ons lokaal.
Hij wordt er nog even emotioneel van maar als hij een dikke knuffel krijgt van zijn moeder lacht hij snel weer.
‘Mam, als Takkie nu baby’s krijgt! MOGEN WIJ DIE DAN?’
‘Nou’, zijn moeder werpt me snel een blik toe, ‘Daar hebben we het thuis nog wel even over…’
‘Doei juf! Tot morgen.’