Aan het begin van het jaar hebben we een rooster gekregen waarop mijn collega's en ik zijn ingedeeld voor de bekende klasbezoeken. De directeur of ib'er of allebei komen dan in je klas kijken naar een les.
De meeste collega's die ik ken krijgen al buikpijn bij het rooster alleen.
Ik heb dat totaal niet. Ik vind het eigenlijk altijd leuk als iemand bij mij in de klas komt kijken. Dit jaar heb ik dat nog meer dan anders, want onze groep is zo ontzettend leuk. Zo'n groep waar je echt alles mee kunt doen. Waar je vooraf niet hoeft na te denken of het wel geschikt is voor hen, maar waar alles gewoon kan.
Dus toen ik het rooster zag baalde ik enorm. Mijn naam stond op een dag dat ik niet werkte. Dus wist ik nog steeds niet wanneer het bezoek bij mij plaats zou vinden.
Ondertussen hoorde ik de ene na de andere collega al over HET bezoek. De meesten deelden wel tips en tops die ze hadden gekregen..
Mijn chaotische hoofd liep inmiddels al over. EN IK DAN?! Ben ik het verloren schaap?
De directeur maakte al een grapje; 'Nou, dat we niet bij jou komen is toch een goed tekenen. Dan hebben we er wel vertrouwen in.'
HO! Zo werkt dat niet. Ik heb net als iedereen op school (en op de wereld) af en toe bevestiging nodig dat ik het goed doe. Of juist tips hoe het beter kan.
Lang verhaal kort. Afgelopen vrijdag zou de directeur bij mij komen. Eerst op maandag bij mijn duo Rob voor de rekenles en dan op vrijdag bij mij.
Kak, dacht ik nog. Dan ziet hij eerst de les van Rob en daarna mijn les als afsluiting. Aangezien wij in 1 week aan 1 rekenonderwerp werken zag ik het in mijn hoofd al gebeuren dat de directeur bij mijn les in slaap zou vallen omdat hij het te saai zou vinden. 'Zelfde les als maandag. Boring'. Nou weet ik eigenlijk wel dat onze directeur dat nooit zo zou zeggen. Maar in my brains gebeurde dat dus wel.
Maandagavond krijg ik verslag van Rob. Het bezoek ging prima. Hij zou donderdag nagesprek met de directeur hebben.
Woensdag komt de directeur bij mij. Er zijn wat mensen afwezig/ziek en of ik wil nadenken of ik naar een andere groep wil. Rob en ik gaan dan uit elkaar zodat we allebei een invaller naast ons kunnen inwerken. Hmm... DAT WIL IK DUS ECHT NIET! 'Ik ga erover nadenken', zeg ik hem. Toch bijzonder hoe mijn mond soms praat voordat mijn hoofd iets heeft kunnen bedenken en soms iets anders zegt dan ik denk.
Na een slapeloze nacht, spreek ik Rob 's ochtends weer. We zijn het eens. We willen liever niet uit elkaar zo halverwege het schooljaar en we willen heel graag onze eigen groep houden. Ze zijn zo leuk en dit is echt een jaar waarin we kunnen bijkomen na een aantal hectische jaren. Rob legt het die dag uit bij de directeur en hij begrijpt ons.
Toch voel ik ineens wat meer druk voor het klasbezoek de dag erna. Blijkbaar denkt de directeur dat ik goed functioneer en zo'n wisseling aan kan. Dan moet ik mijn klasbezoek van morgen ook wel laten zien dat dat echt zo is. "Under pressure" van Queen, draait de hele dag door mijn hoofd.
Aan het einde van de middag spreek ik Rob. Zijn beoordeling wat prima. Hij vertelt me alle tips die hij gekregen heeft, zodat ik daar iets mee kan doen voor mijn les. Het duizelt in mijn hoofd. Ik kan de tips amper onthouden en weet niet goed waarom ik ineens zo onzeker wordt.
De hele donderdagavond ben ik bezig met het bezoek, iets wat ik normaal nooit zou doen. Ik app nog met m'n bestie. Ze geeft aan dat het normaal is, heeft zij ook vaak voor een bezoek. Ja, maar ik dus nooit.
De volgende ochtend voel ik mijn buik ontzettend pijn doen. Zenuwen.
Met een knoop ik mijn maag rijd ik naar school. Ik voel bij elk nummer op de radio tranen opkomen. Ja, hoor. Hormonen konden er deze week ook nog wel bij. 'Doe normaal muts!', denk ik nog. Hoe word je normaal rustig? ACDC!!! Binnen no time knalt 'Highway to hell door mijn lokaal' (Mijn leerlingen zijn dan nog niet binnen hoor!) Ik merk dat ik wat ontspan, maar dat is weg zodra de kinderen binnen komen.
Voor de directeur in mijn lokaal is ben ik al 3 keer naar de wc geweest. Zo gênant dit.
Als mijn directeur de klas binnenkomt zakt de spanning iets. Ik maak met mijn klas een grapje over mijn zenuwen. Nou ja grapje. Jongens, voer mij maar af. Ta tu ta tu! "Juf stort in door klassenbezoek", ik zie de krantenkoppen al.
Mijn klas is (zoals altijd) geweldig en doet lekker mee met de les en eigenlijk gaat het allemaal prima. De rest van de dag probeer ik wat te ontspannen maar dat gaat maar moeizaam.
Na schooltijd voel ik elke spier in mijn schouders. Wat is er toch aan de hand? Waarom heb ik nu die zenuwen?
Ik knal nog een keer muziek door mijn lokaal en het helpt me focussen tot de directeur binnenkomt. Daar komen de tranen weer (Ja, hoor, ben ik zo'n huilebalk in het onderwijs. Hou het droog muts!)
'Je was toch niet echt zenuwachtig?' begint hij. OMG! Echt wel!
Ik leg hem meteen maar alle spanning uit; in één week klasbezoek van mijn duo, wisselingen van collega's, mijn vorige groep die veel aandacht vraagt, etc. Als ik het zo oprakel klinkt het best logisch dat er was spanning aanwezig was.
De directeur moet lachen; 'Dan zeg ik meteen maar wat ik ervan vond. Ik heb genoten.'
Pfff... Ik zak door mijn bureaustoel 5 verdiepingen naar beneden.
Toch vreemd wat zo'n klasbezoek met je doet. Of je nou stagiaire bent, startende leerkracht of je geeft al 15 jaar les....