Hoe ik tijdens mijn bevalling onze dochter uit mijn oren wilde persen...
Na een week van obstipatie en voorweeën kreeg ik zo'n heerlijk zakje van de huisarts zodat de boel beneden weer zou werken. Bingo, binnen no time zat ik op de wc. Heerlijk!
's Nachts lagen we in bed toen ik ineens iets voelde lopen. Shit! Nou niet shit dus maar water!
"MIJN VLIEZEN!" gilde ik. Met een sprong waar Epke Zonderland trots op zou zijn, vloog ik uit bed en zat ik zo op de emmer ("Opvangen dat water", hoorde ik m'n verloskundige nog in m'n oor zeggen). Op die emmer kreeg ik spontaan de slappe lach. Overal water!
Manlief ging braaf het bed verschonen terwijl ik met emmer tussen de benen richting de badkamer liep. Nou, dat hebben we in elk geval gehad.
Eenmaal terug in een heerlijk schoon bed, kregen we allebei toch wel een beetje de zenuwen. Ik had geen weeën dus we besloten nog even te slapen, die paar uurtjes zouden we wel eens kunnen gebruiken de komende tijd.
"Daar gaan mijn vliezen nog een keer!", ik riep, gilde en sprong weer sierlijk (vond ikzelf) uit bed...
"Die emmer?!" Gevolgd door een hoop woorden die onze kleine smurf echt nog niet mocht horen.
Ja, die emmer had deze dame in de badkamer laten staan. Dus op een drafje over een glibberige vloer naar de badkamer.
Nooit geweten dat vliezen breken in 2 etappes kon gaan.
Even later kreeg ik weeën maar het was allemaal prima te doen. 's Ochtends hebben we het bevallingsbad in de woonkamer gezet en kon ik heerlijk dobberen.
Daar was natuurlijk wel een strijd aan vooraf gegaan want ik en mijn hormonen hadden ineens besloten dat dat "stomme bad" de pot op kon. Gelukkig luisterde mijn verloskundige niet echt naar mij. Heerlijk ontspannen kon ik in dat bad.
In korte tijd zat ik op 9.5 cm. Lekker blijven ontspannen zoals je nu doet was het advies.
Toen kwam bij mij onbewust de angst. Bang om uit te scheuren. Bang voor pijn. Mijn lichaam reageerde daar natuurlijk op en zo heb ik 3 uur lang heb ik lopen klungelen. De laatste halve centimeter kwam maar niet.
Uiteindelijk mocht ik persen.
Wat deed dit pijn. Mijn oren konden niet meer. Ik had zo'n hoofdpijn! Maar ik bleef persen. Het schoot niets op.
Na anderhalf uur kon ik niet meer.
Mijn verloskundige en kraamzorg bleven me aanmoedigen. Manlief deed mee.
Ik hoorde ze overleggen;
"Dan moeten we een ambulance bellen."
"Doe maar!", riep ik.
"Dan krijg je een snelwegkindje", aldus de verloskundige.
Voordat ik kon zeggen; prima. Geen probleem. Hoorde ik mijn man: "Nee, ik wil geen snelwegkind!"
Pardon?! Wie ben jij om te bepalen hoe dit allemaal gaat? Ik lig hier toch mezelf blauw te persen?!
"Mijn oren doen zo pijn!", heb ik toen gegild.
Toen kwam de kraamzorg met de verlossende tip voor mij;
"Wil je dat kind uit je oren persen dan? Daar moet ze er niet uit!"
Op dat moment viel alles voor mij op z'n plek.
Natuurlijk weet je hoe baby's geboren worden. Maar niemand leert je hoe je moet persen. Het enige wat ik van iedereen hoorde was: "Op het moment zelf weet je wel wat je moet doen."
Nou, ik was dus zo'n gevalletje van; geen idee wat ik aan het doen ben en dus probeer ik mijn dochter uit mijn oren te persen.
Binnen 15 minuten was onze kleine Shark er, gezond en wel.
Dus alle nieuwe mama's. Ik heb geen idee of ik het bij een tweede nog weet of dat alle hormonen en spanning ervoor gaan zorgen dat ik weer een kind uit mijn oren wil persen maar ik ga er stiekem vanuit dat ik nu weet hoe het moet en mijn oren de volgende keer wat minder rood zullen zijn bij en na de bevalling.